دارچین

گياه دارچين و به ويژه پوست آن، از جمله ادويه هايي است که از زمان هاي باستان به عنوان دارو، چاشني غذا و حتي خوشبوکننده اي قوي، شناخته شده است.

رويشگاه انواع گوناگون دارچين در مناطقي از شرق و جنوب شرق آسياست و از اين مناطق به کشورهاي ديگر صادر مي شود. به دليل اهميت و قيمت بالاي اين ماده در زمان هاي گذشته، در باره آن داستان هاي بسياري گفته شده که گاه با خرافات نيز همراه بوده است.

به علاوه خاستگاه هاي گوناگوني که مولفان در آثارشان براي دارچين در نظر گرفته اند، به چهار گروه چين، سيلان، هند، و شبه جزيره عربستان و اتيوپي تقسيم، و صحت و سقم انتساب خاستگاه دارچين به هر کدام از اين مناطق بررسي شده استدارچین نوعی ادویه خوشبو است که در بعضی ازغذاها می‌ریزند. از داروهای گیاهی خوشبو نیز محسوب می‌شود.

درخت دارچین که بیشتر در هندوستان و چین می‌روید، جزو رده دولپه‌ای‌های جداگلبرگ می‌باشد وهمیشه سبزاست. بومی سریلانکا است و بهترین آن دارچین سیلانی است.

گل‌های منظم و سفید مایل به زرد دارد، پوست آن را هم که قهوه‌ای‌رنگ است دارچین می‌گویند.

درختچه دارچین درختی است کوچک، به ارتفاع ۵ تا ۷ متر که از تمام قسمت‌های آن بویی مطبوع استشمام می‌شود. گلهای این ادویه در فاصله ماه‌های بهمن تا اوایل فروردین ظاهر می‌شود.

برگ این درخت سبز سیر و دارای گلهایی به رنگ سفید است. دارچین بومی سری لانکا و جنوب هنداست و پوست درختچه آن به عنوانادویه بکار می‌رود.

در قرون وسطیاز دارچین برای درمان سرفه، ورم مفاصلو گلودرداستفاده می‌شد. تحقیقات جدید نیز بر خواص و فواید پزشکی دارچین تأکید دارند.